بررسی و تحلیل رضایتمندی شهروندان از شهرهای جدید با تأکید بر توسعه پایدارمطالعه موردی: شهر جدید عالی شهر

شهرهای جدید پدیده‌ای هستند که در چند دهه اخیر به دنیای سکونتگاه‌های انسانی پا گذاشتند، این شهرها در ایران بیشتر به‌منظور جذب جمعیت سرریز کلان‌شهرها برنامه‌ریزی‌شده و در پیرامون شهرها ساخته‌شده‌اند. یکی از معضلاتی که شهرهای جدید با آن روبرو هستند مبحث پایداری می‌باشد. این مقاله با تبیین رویکرد فلسفی، جامعه‌شناسانه و جغرافیایی، پارادایم پایداری را به‌صورت تئوریک موردبررسی قرار داده و با در نظر گرفتن ابعاد مختلف پایداری سعی دارد تا در شهر جدید عالی شهر -که برای جذب سرریز جمعیتی شهر بوشهر ساخته‌شده است- مهم‌ترین چالش‌های پایداری را ازنظر ساکنان این شهر با استفاده ازنظر ساکنان این شهر با استفاده از آزمون‌های آماری تجزیه‌وتحلیل نماید. این تحقیق به‌صورت کاربردی بوده و روش آن به‌صورت توصیفی-تحلیلی و میدانی می‌باشد در این راستا برای دستیابی به اهداف موردنظر پرسشنامه‌ای برای ساکنین شهر جدید عالی شهر طراحی گردید و با استفاده از فرمول کوکران 210 نفر از ساکنین به‌عنوان جامعه نمونه تعیین و به‌صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. نتایج حاصل از آزمون‌های آماری نشان می‌دهد که اگرچه میزان رضایت شهروندان در برخی از مؤلفه‌های اجتماعی، اقتصادی، اکولوژیکی و نهادی نسبتاً مطلوب به نظر می‌رسد، اما به دلیل توزیع نامناسب امکانات و خدمات در سه فاز شهر جدید عالی شهر، عدم برنامه‌ریزی برای ساکنین پس از بازنشستگی و احتمال مراجعت آنان به موطن اصلی و کمبود زیرساخت‌های مناسب شهری؛ این شهر در وضعیت ناپایداری قرار دارد. شایان‌ذکر است که میانگین‌های رتبه‌ای به‌دست‌آمده از آزمون کروسکال‌والیس نابرابری پایداری در فضای جغرافیایی شهر جدید را نشان می‌دهد به‌گونه‌ای که ازلحاظ پایداری فاز یک عالی شهر مطلوب‌تر از دو فاز دیگر بوده و فاز 3 در شرایط کاملاً ناپایداری به سر می‌برد.